Van Andel heeft in deze periode dan wel nooit een instrument aan zijn mond gehad, in zijn jeugd was hij het wel van plan. Hij kreeg zelfs les van ervaren, actieve leden van het korps. En het kwam zelfs zover dat hij in het orkest mocht plaatsnemen. Dat zag hij echter niet zitten. Hij zat op de landbouwschool, de koeien thuis vroegen aandacht. Daarbij: optredens waren altijd op zaterdag en hij deed ook graag andere dingen, zoals schaatsen. ,,Het werd wel erg druk voor me.”

Maar AFC bleef altijd bij hem in beeld. Dat kon eigenlijk ook niet anders. De wekelijkse repetities en de uitvoeringen vonden plaats in het verenigingsgebouw, naast de boerderij waar hij tot voor kort woonde. ,,Ik liep daar weleens binnen als er geoefend werd. Dat was altijd gezellig. Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik met AFC ben opgegroeid.”

Zo kwam van het een het ander. Het bestuur zocht een vaandeldrager. ,,‘Is dat wat voor jou?’, werd me gevraagd. Vroeger was het gebruikelijk dat bij een mars door het dorp voorop drie vaandels werden meegedragen. Ik zag dat wel zitten en droeg het grote vaandel, dat best zwaar was. Dat zie je nu niet meer. Er wordt ook niet meer ‘gemarst’. AFC is een andere, een meer symfonische kant opgegaan.”

Jarenlang heeft hij zijn erf en bedrijfsruimten beschikbaar gesteld voor de opslag van materialen en de stalling van de AFC-aanhanger voor het vervoer van de instrumenten. ,,Bij mij was ook het inzamelpunt voor de pinkster-rommelmarkt. Al heel vroeg in de ochtend zorgde ik ervoor dat de spullen op de markt kwamen. Ik deed het met plezier.”

Van Andel is zijn leven lang AFC blijven volgen. Zag dirigenten komen en gaan die het korps naar de top van de fanfaremuziek brachten. Bezocht en bezoekt haast alle uitvoeringen en ging mee naar concoursen en concerten en bewaart er mooie herinneringen aan. ,,Het is een prachtig orkest waaraan ik veel plezier beleef. Nog altijd.